Dag 11 Laatste dag!

Djurdevo:
De werkvakantie is bijna ten einde, en hoewel iedereen steeds meer moeite heeft met het uit bed komen waren we toch als groep gemotiveerd om vandaag kleding uit te delen. Hoe geweldig is het dat we de kleding die we thuis zelf verzameld en verpakt hebben hier in Servië weer uit delen. Hoewel sommige dozen door de douane zijn leeg gehaald mocht dat de pret niet drukken. De helft van de groep is naar Djurdevo vertrokken wat een uurtje rijden was. Daar aangekomen kwam er al snel een grote groep kinderen aangerend die bij de kerk verzamelden. Het was goed om te zien dat het beton pad wat twee jaar geleden is aangelegd bij de kerk door onze groep er nog steeds netjes bij ligt. Ds. Aleksander begon met het zingen van een aantal liedjes. Daarna heeft hij op ons verzoek het verhaal van ‘de verloren zoon’ verteld wat door een aantal dames uit onze groep is uitgebeeld. Ook hebben de kinderen een knutselwerkje gemaakt. Als laatste hebben we snoepjes uitgedeeld (heel toepasselijk varkentjes, waar de verloren zoon ook zat) en mocht iedereen kleding uitzoeken. Dit was echt heel indrukwekkend om te zien. Ds. Aleksander heeft van ieder kind een foto gemaakt met hun nieuwe kleding, zodat deze kinderen niet weer terugkomen en zeggen dat zij niets gehad hebben. Hoewel het echt heel erg warm was vandaag (39 graden) mochten we toch veel indrukken opdoen van het Roma dorp.
Vanavond vertelde ds. Aleksander ons nog dat één jongetje hem gebeld heeft om te zeggen dat er 20 euro in een broekzak zat, waarop ds. Aleksander zei: ‘It’s for you luckey boy’!
Samen met Lieuwe heb ik (Arjan) nog door het Roma dorp gelopen en we hebben daar gezien dat er echt vooruitgang is geboekt. Het dorp is vrij netjes opgeruimd en er wordt onderhoud gepleegd aan de huizen en soms zelfs aanbouwen gemaakt en daken vervangen. Echter is de armoede nog zo groot en zet dat ons stil met onze rijkdom.

Toveritsimo (of zoiets…)
De andere helft van de groep ging ook vanaf de kerk van ds. Aleksander naar Tiverotismo? om daar kinderwerk te doen en kleding uit te delen. Maar voordat we op weg gingen we eerst met z’n allen de dozen kleding sorteren en in de bussen laden wat we konden gebruiken. De rest van de dozen werd met een hoog tempo naar de zolder van de kerk gesjouwd. De kinderen in dit dorp waren erg enthousiast en deden gezellig mee met de liedjes die we zongen, het verhaal dat verteld werd en het knutselwerkje dat ze gingen maken. De kinderen waren goed opgevoed en hadden zo te zien hun mooiste kleren aangetrokken om ons te verwelkomen. Ze zaten netjes klaar op de banken en zongen hard mee met de liedjes (hoewel ze er maar 2 kenden). Ondanks de hoge temperatuur hadden we een gezellige middag met veel blije en dankbare families. De kinderen en hun moeders waren ontzettend blij met de kleding die ze uit mochten zoeken. Ook deelden we kleding uit aan een man van middelbare leeftijd die zo dankbaar was dat hij ‘Hvala’ (dankjewel) bleef zeggen en de kledingdoos niet meer uit het oog verloor (zie foto). Na deze gezellige middag verzamelden we opnieuw bij de kerk waar we een maaltijd kregen van bonensoep (erg lekker en met liefde voor ons gemaakt door Uncle Dragan) met worstenbroodjes (waarbij we goed moesten zoeken naar de worst, maar dat terzijde). De overgebleven dozen kleding zijn weer naar de zolder van de kerk verhuisd en zullen door Alexander verdeeld worden over andere gezinnen. Ds. Aleksander is van plan om in de winter de dekens, winterkleding en het linnen uit te delen zodat ze het echt kunnen gebruiken als het moment daar is. Anders is hij bang dat het zoek raakt.

Eenmaal terug bij Central Home hebben we gegeten (alweer) en hebben we de auto’s binnen en buiten schoongemaakt zodat we deze weer toonbaar in kunnen leveren bij de verhuurmaatschappijen.
Het felbegeerde voetbaltoernooi is een beetje uitgelopen in een flop, er kwam namelijk geen één Servische jongen om te voetballen… de reden hiervoor is aangrijpend: De jongens werken op het land van 03:00 uur tot 16:00uur, waardoor zij gewoon geen energie meer hebben om zelf iets te ondernemen. Mirko besloot bij ons te komen voetballen. Tijdens het voetballen is er een bal door de ruit geschoten waarbij we natuurlijk hebben gezegd dat Mirko dit gedaan heeft (was niet zo…) Met Mirko konden we altijd lachen en we begrijpen elkaars humor. De band die is ontstaan of verder is gebouwd in twee jaar is prachtig om te zien. Ds. Aleksander en zijn vrouw Daniëlla zijn ook nog bij Central Home geweest om onze uitgeprinte vliegtickets te brengen (ze zijn uitgeprint bij dokter want dat is een vriend van Aleksander, en dokters hebben een printer). Uiteindelijk ook afscheid van hen genomen en hen uitgezwaaid. Maar niet nadat hij menig flessen Palenka aan ons gegeven heeft (wat Palenka is proeven jullie thuis wel…).
Er is in de afgelopen twee weken een hechte band en vriendschap ontstaan, ook mede doordat we twee jaar geleden ook hier zijn geweest. Dit maakt het afscheid best bijzonder, terwijl we weten dat Aleksander volgend jaar bij ons in Oud-Beijerland hoopt te komen. Aleksander heeft gezegd: ‘We pray for you and for your church, but we ask you to pray for us. We need that so much’.

Uiteindelijk is iedereen moe en voldaan, maar dat betekend natuurlijk niet dat we naar bed gaan. De laatste avond wordt gezellig gevierd in het leuke prieeltje wat op ons terrein staat. Met allemaal kaarsen, s(t)(p)elletjes, muggen en een sapje. En natuurlijk alle chips en nootjes die nog niet opgegeten zijn.

We hopen jullie morgen bij de Bethelkerk weer te ontmoeten en allemaal weer in alle dankbaarheid te genieten van onze luxe douche, bed, huis, alles... wetende dat dit niet vanzelfsprekend is.

Laku noc (truste)