Vrijdag 16 december

Vanmorgen vroeg opgestaan omdat we om 9 uur in Kucera wilde zijn, wat ons ook gelukt is.
De bus was gisterenavond nog gepakt zodat we gelijk over konden stappen, zelfs Alexander was op tijd.
Na Mirko opgehaald te hebben op weg naar het grote Roma gezin.
Beide heren wisten niet helemaal precies waar we moesten zijn, maar na 3/4 uur kwamen we toch aan.
Op het luide getoeter van Aleksandar kwam er echter niemand naar buiten, dus ging Mirko binnen even pols hoogte nemen.
Er bleken toch 2 jonge vrouwen aanwezig en 5 kleine kinderen, de anderen waren met vader en opa langs de straten met de kar om plastic en andere dingen te verzamelen.
De kinderen gaan geen van allen naar school, de reden kan zijn dat ze waarschijnlijk niet geregistreerd staan, maar het kan ook zo zijn dat ze geen schoolspullen hebben en dan wordt je ook niet toegelaten.
De vrouwen wisten niet wat hen overkwam, de spullen die we hadden meegenomen paste bijna niet in het huisje.
De kinderen waren druk met de schoenendozen aan het spelen.
Ze hadden nog zwartere toetjes dan gisteren.
We hebben ook een stuk tapijt meegenomen, zodat ze niet meer over de zwarte aarde hoefden te kruipen.
Het huisje zag er bij binnenkomst echt opgeruimd uit, niks mee mee,en met wat schilderijen die ze hadden was het ook nog gezellig gemaakt.
Ook met het voedsel en fruit waren ze erg blij.
Aleksandar heeft een bijbel en kinderbijbel gegeven en verteld dat God ook van hen houdt. Zo konden we behalve met onze woorden ook met onze daden getuigen van Jezus en een lichtpuntje brengen in deze trieste omstandigheden.
Hij heeft nu plannen om er een huisgroep te gaan starten als het mogelijk is, laten we bidden dat de harten van deze mensen aangeraakt worden.
Na nog een poosje de kinderen aandacht te hebben gegeven op
naar Vrbas om de directeur van de school het geld te overhandigen om twee weesmeisjes iedere dag van een maaltijd te voorzien voor de komende 6 maanden.
Dat horror verhaal is echt te triest om hier op te schrijven.
Met Aleksandar even bij zijn zus langs, zij had al dagen hoge koorts en veel pijn boven in de rug bij ademhalen. Ook daar werd ik niet vrolijk van het verhaal hoe deze mensen het met drie kinderen moeten rooien in de wintermaanden.
Zomers werken ze beiden iedere dag op het land maar in de winter is er geen werk en krijgen ze net genoeg van de sociale dienst om huur en wat electriciteit te betalen. Ze leven net als veel andere gezinnen in kucera van de voedselhulp via Aleksandar.
Goed we hebben haar maar naar de dokterspost gereden waar ze bloed moest laten prikken een foto moest laten maken en bleek een longontsteking te hebben, kuur antibiotica mee en hopelijk knapt ze snel weer op. Het viel mij wel op in de gesprekken over gezondheid dat ze hier het liefst overal antibiotica voor willen hebben en dit ook krijgen.
Zolang je hier geen ziekenhuis hulp nodig hebt is de gezondheidszorg gratis, evenals de basismedicijnen Bij ziekenhuishulp betaal je een eigen bijdrage die op kan lopen tot 70%.
Na dit avontuur, de bus weer volgeladen met aardappels, uien, wortelen, meel , olie, suiker en schoenendozen en richting een school in Vrbas.
Het ritje Kucera, Vrbas kan ik inmiddels wel dromen ( er zijn nog steeds geen overwegbomen bij de spoorwegovergang )
Hier gaan we uitdelen aan de mensen die volwassen basisonderwijs volgen omdat ze analfabeet zijn.
Ze moeten wel leren lezen omdat het Servische gemeentelijke apparaat hier gek is op papieren en stempels.
De kinderen van deze mensen kregen een schoenendoos.
Het was weer zo leuk om al die blijde gezichten te zien.
Er waren gezinnen zeker 8 km komen lopen om de spullen op te halen. Een vrouw met twee kinderen in een wandelwagen. Die kreeg al die spullen natuurlijk nooit mee bij die kinderen in die wagen. Dus na afloop hup alles de bus in, nog een ander 4 koppig gezin en wij met 4-en en rijden maar om deze mensen met hun spullen thuis te brengen.
Echt respect dat ze van zover waren komen lopen, het was vandaag ook nog eens gemeen koud.
Ondertussen was het half vijf en donker, één gezin was nog niet gekomen maar was wel onderweg dus weer terug naar school. Het was een nog jong meisje van 22, weduwe, een baby dragend van een paar dagen en nog drie kinderen waarvan er maar één een jas aan had.
Ze was zelf ook in haar truitje, en kwamen lopend aan.
Vreselijk om dit te zien, gelukkig was er wel iemand bereidt om haar terug te brengen met de auto.
Helaas hadden we geen tijd meer om nog kleding voor deze vrouw en kinderen te gaan brengen, maar dit volgende week goed komen, er moet ook nog een accu gebracht worden die door onze gemeente gesponsord is en ledverlichting worden aangesloten. Alles hebben we al wel gekocht.
Van het geld zijn ook nog 4 gezinnen van hout voor 1 maand voorzien en nog twee gezinnen gaan een accu krijgen zodat ze licht hebben.
Bij Aleksandar was door oma het eten op tafel gezet, volgens mij al even geleden want alles wat koud geworden. Voor het eerst eendensoep en eendenpoten gegeten met wittekoolsla en aardappelpuree die erg vloeibaar was. Ik heb het recept niet gevraagd.
Uiteindelijk waren we om 20.15 terug in de herberg waar Ria nog pannenkoeken heeft gegeten ( die wilde het recept ook niet) en we samen nagepraat hebben onder het genot van een glaasje wijn.
Om 22 uur eindelijk weer op de kamer.
Het was weer een dag met heel veel indrukken.
Nu proberen te slapen, morgen om 9 uur wordt ik naar het vliegveld gebracht door Aleksandar. Maar je weet het nooit hier.